içten içe yenilmişliğime üşüyorum.. kaybedişlerim birer su damlası olarak yağmura karışmış dükülüyor bi'başınalığımın ıssız duvar aralarımdan şakağıma.. damlalar kırağılaşıyor bana düştükçe.. ben ki ellerinin sıcağından yoksun donmaya yüz tutmuş ben... üzerime kırağı'n düşünceye dek her şey gibi donuk olan bakışlarım güneşi görmüş gibi hissizliğinden uyanıp senin öldürmeyen suğuğuna bırakıyor kendini...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder