yakama çarpan
soluğumun sesinden yaşadığımı anlıyorum.. hava mı kararmış?… akşam mı olmuş?...
ışığı kim açtı?... uyudum mu? uyanmak mı bu? meğer vakitsiz uyuyunca ölür
sanırmış insan.. vakitsiz sevip vakitsiz kopup gözlerinden üstüne bir de vakitsiz uyuyunca
ölür sanırmış insan… bu kadar şey ne haddimeyse! değil mi?
soluğumun yakama
vuran uğultusundan ve uğultuyla eş zamanlı inip kalkan göğüs kafesimden… kulağa
vuran bir şarkı tınısından yaşadığımı anlıyorum… ne çok yaşam belirtisi
içindeymişim meğer.. uyanıkken insan farkına varamıyor.. uyanır olmak
gerekirmiş.
kalbim solukla eş
zamanlı inip kalkan göğüs kafesimde sıkışmış gibi… sıkılmış da olabilir? bir
memnuniyetsizliği var sanki bütün yaşam belirtileri içinde… hödük anlamaz ki
yaşamın kendisi olduğunu! hödük sevgilim anlamadın hala değil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder